We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

late night rap

by λόγου χάριν

supported by
/
  • Streaming + Download

    Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
    Purchasable with gift card

      €6.99 EUR  or more

     

1.
ήρθε η νύχτα αυτό σημαίνει πως θα τα πούμε από αύριο αν αλλάξω θα αλλάξεις και όσο φεύγω μεγαλώνεις να μου γράφεις όμως μην ξεχνάς πως είμαστε αλληλένδετοι από το παιδί με τις εικόνες για τα παιδιά που κυνηγάν φαντάσματα αγαπημένη μου σκιά. νύχτα η πόλη από ψηλά είναι κουκκίδες σε μαύρο καμβά κοιμούνται πάνω στα καλώδια τα πουλιά περαστικοί χαιρετιούνται στα βιαστικά γυρνάνε γρήγορα την πλάτη πάνε για ύπνο αφού πρωί έχει δουλειά τρύπια μπάλα τσουλάει στο πουθενά κατηφορικά 2 τύποι ανοίγουνε καβγά γείτονες κατεβάζουνε παντζούρια βλέπουν αστυνομικά λένε ασ'τα τα παιδιά να φάνε μάπες για να μάθουνε γάτες ψάχνουνε σκουπίδια για να βρούνε σάπια ψάρια όπως άνθρωποι ψάχνουν στα ζάρια 2 εξάρια 2 γυναίκες όμορφες πουλάνε χάδια και ένας άντρας ξεκινάει τα παζάρια όλα είναι στο παιχνίδι η φύση ρίχνει φύλλα στον πεζόδρομο όπως πέφτουν αλήτες που τρων στα πόδια πτυσσόμενο οι μισοί λένε πως έχουμε ήδη πόλεμο και οι άλλοι μισοί κοιτάν σαν αυτό να 'τανε επόμενο σ ένα μαγαζί ένας γκόμενος βρίζει γυναίκες ψάχνεται για ξεπέτες και κοιτάει τις τουαλέτες σ ένα κάμπριο απ' έξω περιμένουν 2 παίχτες που ανάβουνε τα stop για να φορτώσουν μεθυσμένες μαύρα φούτερ πίσω από το μαγαζί spray στην τσάντα λένε δεν θα πάμε σπίτι αν δεν βάψουμε τα πάντα ένας γείτονας τους βλέπει από τα τζάμια και τους φωνάζει τσογλάνια μουτζουρώνουν τον τοίχο με περηφάνια τα παιδιά μη ξεχνάς μαλάκα πως είναι παιδιά μια μάνα κοιτάει την ώρα βασανιστικά και απορεί που 'ναι ο γιος της 2 και 17 είπε θα 'τανε στο σπίτι το αργότερο στις 1 και γαβγίζουν τα σκυλιά όταν ακούν περιπολικά αρχίζει να ψιχαλίζει κ όλοι μπαίνουν στα μαγαζιά κάτι άστεγοι μαζεύουνε κουτιά κάτι μεθυσμένες τύπισσες χορεύουν στη βροχή σε μια γωνιά ένα αντρόγυνο σ' ένα άσπρο αμάξι πάει αργά και η θάλασσα αγκαλιάζει τη στεριά έχει πάει 3 παρά ένας τύπος μετράει τα μετρητά κλείνει φώτα και βγαίνει από την πόρτα δεξιά τα φαγάδικα κάνουν χρυσές δουλειές πια τα μόνα που πληρώνουν είναι γύρος και καφές πληρώνει να 'σαι χαφιές να το ξέρεις / να το λες να μην σέβεσαι τον κώδικα του δρόμου για αρπαχτές διαφημιστικές αφίσες με όμορφες συμβουλές που σε θέλουνε να ζεις τη ζωή που ζούσες και χτες έπιπλα απ τη Σουηδία σ απίστευτες προσφορές που σου τα 'χουνε πουλήσει πριν σκεφτείς ότι τα θες βγαίνει πίσω από τα σύννεφα φεγγάρι κι όποτε το κοιτάς φεύγουνε τα βάρη λες δεν γίνεται στον κόσμο να 'σαι μόνος που να πάρει και ζητάς να εμφανιστεί αυτό το κάτι το κάτι που σου λείπει από ένα γεμάτο άστυ αγάπη πριν μάθουν πως την έχεις καλά πιασ'τη στη φέξη και στη χάση θα ξέρεις ότι βγαίνει από τη λάσπη το πιο όμορφο κομμάτι στο χώμα είσαι διαμάντι
2.
βρες σκαλί και άραξε το στριφτό σου άναψε και άκουσε τι άλλαξε ήμουνα καλό παιδί ώσπου το rap με μάγεψε και πλήγωνα συχνά τη μάγισσα ώσπου δεν άντεξε (της άρεσε) βαδίζω νύχτα και σκέφτομαι όσα δεν πρέπει το τζάμι κάνω καθρέπτη και με κρίνω όταν δεν βλέπει εκείνοι που νομίζουνε δεν ρωτάνε "τι τρέχει;" και εκείνοι που γνωρίζουν είναι δίπλα στο κουρμπέτι κλέφτη χρόνε πόσα πήρες αγύριστα δανεικά από χρόνια σε λεπτά, περιμένοντας να 'ρθει η στιγμή μου το beat καράβι που sampleάρω στ' ανοιχτά σ' όποιον μείνει την αγάπη σ' όποιον φύγει την ευχή μου να πάρει για ν' αλαφρύνουνε τα βάρη γράφω τέτοια αν χάνω τον δρόμο γράφω για ντέρτια που και που ακούω καμιά καλή κουβέντα ηρεμούν τα νεύρα γεμίζουνε τα βράδια τα χαμένα δίνουν δύναμη αυτό είναι late night rap βλέπω τα φώτα που ξαπλώνουν στο νερό τα σύννεφα φέρνουν καλό καιρό γεμίζουν το κενό μιας πλατείας σταγόνες δίνουν ρυθμό βοηθάνε συχνά ν' αποκοιμηθώ, όταν δεν μπορώ όταν δεν έχω κάπου να τα πω τα λέω εδώ ή παίρνω δρόμους ευθεία ώσπου κάπου να βγω εδώ, δεν φοβάμαι να χαθώ δεν φοβάμαι να χαρώ σε έναν κόσμο υποτονικό το νικώ το εγώ όποτε κοιτώ με μάτια τρίτου είπα θα γίνει τα μάτια μου αφού γίνω η φωνή του έδωσα ψυχή στον αδερφό να βγει απ' το κελί του στην αυλή του έστω παίζει ελευθερία περίπου τις νύχτες το σπίτι δεν σε χωράει, σε πνίγει γυρεύεις πάντα εκείνον που την πόρτα δε σ' ανοίγει κι αφού το ίδιο λάθος χίλιες έχω αποφύγει τη βγάζω στο δυάρι beat-χαρτί-μολύβι αυτό είναι late night rap αυτό είναι too late rap , μια ζωή το αναβάλω αντί γι' αυτό να βγάλω κάτι άλλο, κάτι εύηχο ένα βρόμικο και έντονο, αυτό που 'θεν να ακούσουνε γεμάτο με μπηχτές για κάποιο ένοχο, μα ποιος είναι αθώος; τα ντουβάρια ακούν τον κόσμο να ανοίγεται ν' ανοίγετε το στόμα σας αφού την πόρτα κλείνετε ανοίγομαι για να ΄χετε να κρίνετε και 'νας ηθοποιός όλο υποδύεται μα πότε αναδύεται ενίοτε , τον εαυτό μου πιάνω εδώ να κρύβεται φοράω ένα χαμόγελο ώσπου απ' το σπίτι φύγετε ο ψηλός λέει : "ο κακός μου εαυτός, φίλος δεν γίνεται" ποιος είμαι γω να μιλώ για νερό σ' αυτόν που πνίγεται; η παράσταση κλέβεται, δε σου δίνεται είναι ψέμα ότι η σκληρή δουλειά ανταμείβεται θα χω να λέω όσο έχετε να πίνετε εβίβα στην καρδιά που παλεύει, δεν παραδίδεται αυτό είναι late night rap αυτό είναι streetwise κάτω από τα street lights κουπλέ μου σαν fist fights παίζω ραπ γιαυτό μ'ακούνε θέλουν θέλω να πούμε πολλά πέρνα και πιές μια γουλιά άσε μου 2 φιλιά και όλα θα πάνε καλά αυτό είναι streetwise / late night rap μάγκα
3.
crank up έχω mind rap ένα mind gap δεν πατώ γη mindfuck έλα bite that τρώω hashback φόβος κ οργή την αυγή το παιδί υπνοβατεί και γυρνά στη βροχή για να βρει τη λιακάδα τι να βγει; μια ζωή περιμένω ζωή για να ζήσω αλλά από άλλη βδομάδα από αύριο , τη Δευτέρα , τα μυαλά μου πετάν στον αερα είμαστε κορμιά χαμένα , αγκαλιάσαμε το δρόμο σαν πατέρα περιμέναμε τη μέρα που κανείς δεν θα ψάξει να μας βρει αφού θα 'χαμε γίνει ένα είπα καν'το μα καν'το μονάχα για σένα κολλημένα βλέμματα κοιτάνε το κενό μες το αστικό τους κοιτώ και μελαγχολώ όταν σπίτι γυρνώ απ το κουτί τους θα βγω όλο γράφω και ηχογραφώ για να ζω όπως θέλω όπως ξέρω , inferno να φέρνω στο μέτρο στο κέντρο το βλέπω το όνειρο τρέχω και τρέχω να φύγω σκοντάφτω και πέφτω και πάλι repeat έργο γραμμένο , στόμα ραμμένο , μυαλό οικείο μα το σώμα ξένο φυτό μαραμένο το μέρος που άφησες πίσω μα γύρισα το ζωντανεύω είμαι μικρός το βουνό για ν ανέβω μεγάλος για να το κατέβω είμαι θνητός και 'χω γύρω θεούς χωρίς να τους ζηλεύω , δεν τους γυρεύω crank up έχω mind rap ένα mind gap δεν πατώ γη mindfuck έλα bite that τρώω hashback φόβος κ οργή την αυγή το παιδί υπνοβατεί και γυρνά στη βροχή για να βρει τη λιακάδα τι να βγει; μια ζωή περιμένω ζωή για να ζήσω αλλά από άλλη βδομάδα σάλτα γαμήσου να πεις αν δε φτάνει καν'το με πάθος αν λένε δεν κάνει κάνω το δρόμο πλατεία λιμάνι και κάτι με πιάνει άκου αλάνι κάτι σε πλάνη θυμίζει η πόλη μου μαύρο λαμβάνει είμαι Ηράκλειο κούτελο πόδια έχω τη γειτονία πλάι και μου φτάνει το πάρκο το βράδυ του Γεωργιάδη ανάβει και φτύνω το ραπ στο παγκάκι σκύλοι γαβγίζουν ποτέ δεν δαγκώνουν και τους μασάω σαν να ναι παγάκι σαν τον Άλεξ μ' ένα lucky στο στόμα γυρεύω κάτι που πουλάνε στα ρακάδικα ή στα φοιτητικά party ψάχνω αγάπη, ίσως τη βρήκα σ ένα σε κομμάτι σκισμένης αφίσας ήταν μαζί το μητρώο ως σήμερα πως στον πούτσο να μην είμαι μαζί σας δεν πουλώ μούρη , δεν έχω φράγκα , δεν έχω λόγο να γίνω αρτίστας έχω ψυχή , ένα τετράμπαρο και να ζευγάρι βρόμικα Adidas crank up έχω mind rap ένα mind gap δεν πατώ γη mindfuck έλα bite that τρώω hashback φόβος κ οργή την αυγή το παιδί υπνοβατεί και γυρνά στη βροχή για να βρει τη λιακάδα τι να βγει; μια ζωή περιμένω ζωή για να ζήσω και τρέχω συνέχεια τ όνειρο γράφω τ όνειρο πιάνω κόκκινο είναι late night rap όχι bro το κοινότυπο στο κοινό χτυπώ πάρε σκέτο fact flashback σε μια fasttrack και να πόνο που έγραφα junkyard να βυθίσω την ανησυχία μου σ άδεια δωμάτια με τ αλάνια bedlam είτε ΚΜ πίσω με Χάρη Ηρακλή και Χατζή και αφού γύρισα τους προβολείς δεν με νοιάζει να δω προβολή στη σκηνή μετά το γκρι θα υπάρχει για πάντα μια θέση κενή που καθόμουν συχνά μετά το Μάνο δε δέχομαι spitters, χωρίς τον Νίκο δεν πάω πουθενά βίβα Αντρίκο, το κάναμε νότες το μπάχαλο που χα σκεφτεί να τους δώσω απ τη σχολή στη δουλειά μετά studio γράφω στραβωμένα για να ισιώσω hashback ένα last rap , που μουτζούρωνα πριν να σκαλώσω είπα trust that , μπες στο hatch back και άσε με να το απογειώσω είναι οι δικοί μου , στη διαδρομή μου , μες το χαρτί μου , είναι μαζί μου η εκδοχή τους ειν εκδοχή μου να 'μαι φωνή τους είναι αφορμή που το βράδυ αργά θα ξαπλώσω αλλά θα γράψω ότι λέει η ψυχή μου φέρνω τσιγάρα νερό και να ίσκιο να φύγει η ζέστη αυτής της ερήμου
4.
τα κρίνω όλα όπως τα βλέπω τα βλέπω σαν να ναι έργο δεν κουβαλάω μπερέτα μα ξέρω πως να στοχεύω στο κέντρο , ήρθανε συστημένοι φύγανε πακέτο εμπρησμός με το ραπ μου κάτσε κάτω ανέλυσε το ένα βήμα πριν την πτώση πριν εξαγνιστώ πριν ένα μάτσο ρουφιάνοι καλέσουν το 100 εκατόν εξήντα έξι μπάρες τρεις εξήντα πέντε μέρες 2 2 χρόνια και μισό με μισώ όταν κλείνω γενικό λειτουργώ με το ένστικτο μου κάνω το κακό μου καλό μου τέλος αρχή του δρόμου η αρχή είναι το ήμισυ του παντός μωρό μου τραβήξου με άλλους rappers μα δεν πιάνουν το στυλό μου είναι θέμα χρόνου μια καλή ευκαιρία μια γνωριμία μια μέρα να πάρω 2 πλοία 2 ώρες μια επιτυχία υπογραφές σε γραφεία θέλω να σκίσω πτυχία θέλω φασαρία κάτω είδα το λάκκο με φίδια να με φωνάζουνε και γω είμαι φίδι αλλά έλα που δε μοιάζουμε αν με τυλίγουνε νιώθω να μ αγαλιάζουνε βλέπω ανασφάλειες όσο αυτοί φωνάζουνε ότι δεν έλυνα κοβόταν το ξυράφι του Όκαμ δεν διάλεγε την προφανή απάντηση κοίταζα όχλο που κοιμόταν το όνομα μου θυμόταν και έκοβε κουπλέ για μια κατάληξη εσύ , δεν θα μάθεις ποτέ τι κρύβω βράδια δε θα μάθεις ποτέ πως είναι να 'χεις καρδιά άδεια έχω να πω κι όλο τους παίρνουνε τα σκάγια τι 166 , κράτα 2 δεκαεξάρια αρκετά , μου φωνάζουν αρκετά όταν τους μιλάω μ ονόματα μπαίνουν 10 μπροστά δε χρωστάω σε κανένα κανένας δε μου χρωστά δε μιλάμε παπαριές στα μικρόφωνα μπροστά βασικά δεν μιλάμε γενικά δεν μιλάμε ευγενικά ο πεσών θα χάσει ο τολμών νικά; 20άρες που κοιτάνε τον κόσμο ονειρικά πέφτουν 2 αναποδιές και ρουφάνε ναρκωτικά κάτσε βολικά , αναπαυτικά , κάνω μαγικά παίρνω 2 λέξεις και φτιάχνω μια ματιά φτιάχνω οπτικές γωνιές γράφω γεωμετρικά αν δεν παίξει κατανόηση θα ζητήσω μετρητά ακούς; ας το πουλήσουν αρκεί να ναι ακριβά να 'χεις στόμα με διαμάντια όχι μούφα χρυσαφικά άμα γάμαγε το verse θα στήριζα τα παιδιά μα ακούω μόνο hook κλεμμένα απ τον Καναδά εισαγωγή, θέλουνε προσαρμογή , όχι απλά προσαγωγή πήρα φόρα την έκανα απαγωγή το κάνω από παιδί έγραψα τη συνταγή άρα ξέρεις πως θα σπέρνει ότι βγει λόγου χ. για του λόγου το αληθές φορές φορές χάνομαι φορές φθορές με χτυπάνε χωρίς να μάχομαι το θες , το ξες υπάρχει λόγος που υπάρχουμε κοιτάμε απ το παράθυρο και ότι δούμε γράφουμε δεν έχω λόγου βαρύτητα flow nasa R.I.P. P Rap Monsta να μην το βγάλεις αν δεν βγει με μια ανάσα αν δεν στάξεις ποτέ μην το κάνεις πάσα αρκετά , μου φωνάζουν αρκετά όταν τους μιλάω μ ονόματα μπαίνουν 10 μπροστά δε χρωστάω σε κανένα κανένας δε μου χρωστά δε μιλάμε παπαριές στα μικρόφωνα μπροστά αρκετά δεν σημαίνει και πολλά ασ'το να κατρακυλά το ξυράφι διαλέγει πάντα σωστά πια κάτω απ την κουκούλα μας φορέσαμε μυαλά και το σπίτι καθαρίσαμε σμπαράλια και καρφιά κοίτα παράφρων που μιλάει λογικά έχεις νούμερα και likes μα είναι εικονικά πρόσθεσε με μ' ένα μπιτ να τ ανάψουμε φωτιά την καρδιά ξέρω καλύτερα απ τα μαθηματικά
5.
κοκαλώνω απότομα νιώθω κρύο ιδρώτα τι κι αν όσα υπόσχομαι δεν είναι όπως πρώτα τι κι αν το ξεκίνησα χωρίς να χω προσόντα ή φόντα το έκανα μόντα σπινιάρει σα ρόδα φανάρι μου κόκκινο μόνιμα μια μέρα είπα να σπάσω το κόλλημα άμα τ αγάπαγες όταν σου το 'δινα ίσως να μην είχα ραπ ούτε πρόβλημα γύρνα τους προβολείς η αυλαία δεν πέφτει απόψε μαθημένοι στο μηδέν όταν κρατήσουμε το ένα θα πετάξουμε παρέα πάνω νιώσε έμενα δε με μάθαν να μην το γαμάω έμενα δε με μάθαν να μην ξενυχτάω έμενα δε με βλέπουν να τα παρατάω κάνω τα βήματα και κει που θέλω πάω και άμα πέσω θα σε δω κάπου εδώ που ο δρόμος συναντάει το κενό το κοινό μου ακούει κομμάτι γυμνό λέω για έρωτα βλέπουν πορνό άρα τι να σου πω άλλα λέω και άλλα καταλαβαίνεις επιπλέω στα νερά που αποφεύγεις είμαι καμουφλαρισμένος με παραγωγές και λέξεις περίεργα βράδια και έλξεις να μπλέξεις πόσες μέρες πήγαν στράφι πόσα βράδια βγήκε άκρη πόσα χρόνια , πόσα λόγια είσαι χαμένος για καιρό μα πόσο ακόμα αντιμετωπίζω μέτωπο με μέτωπο το δαίμονα μου δένω στίχους πακετάρω όλα τα πράματα μου ανοίγω μικρόφωνα και κάνω τα δικά μου ένα ραπ για γνώμονα μου αρχικά ζητώ έπειτα αμφισβητώ τα λεφτά μου αρχικά ζητώ σύντομα όμως ξεχνώ την χαρά μου τελικά γυρνώ , με ένα μαύρο σκεπτικό να ρίξω χρώμα να καλμάρει η γειτονιά μου κόψαν εισιτήριο να μπουν μα φάγαν πόρτα απ την καρδιά μου τέτοιες μαλακίες κάνω τα χαράματα μου σ ένιωσα κοντά μου όσο κανένα μουσική μου τόσο που δεν σου αξίζουνε πια τα παράπονα μου είμαι κάτω . κέντρο , κάνω ένα χιλιόμετρο να γράψω ένα μέτρο γράφω το σενάριο στο έργο έπαψα να μπλέκω έπαψα να χτυπάω μπουκέτα να ραγίσει το τσιμέντο κάθε φέτο δείχνω πως ανασαίνω ακόμα γράφω καλοκαίρι και περιμένω χειμώνα να το πω θα τα πούμε στις 8 , στο παλιό μου σπιτικό ξέρεις ένα μυστικό , όχι ξέρεις εκατό 626 θα σε περιμένω μες το 626 σαν να είμαι ακόμα το παιδί απ τα δεκαέξι σαν να είμαι κείνος που παλεύει να ξεμπλέξει ίδια κοντομάνικα φτηνά άδεια τα πακέτα και φαϊ κοψοχρονιά παίρνω 2 τηλέφωνα γνωστά λένε θα μιλήσουμε μετά λέω να μιλήσουμε ανοιχτά άσε την απόπειρα και γαμήσου ή καν'το όλο μοιρολόι μετριότητα και πάρκο όλο να σου μπαίνω να θυμάσαι πως υπάρχω κι όλο περιμένω απ όταν μου λένε θα 'ρθω γράφω παρατηρώντας το δωμάτιο που κλείνει και με πνίγει σ όσα λέω κάποιος μου είπε πως "δεν είσαι πια ο Teo"s σε κάποιον είπα πως πλέον κάποιον εμπνέω κι άμα αυτό μ έκανε κάτι είναι υπεύθυνο και πιο προσεχτικό σε ότι βγάζει η μουσική μου άμα το νιώσεις αυτό και είσαι μαζί μου τότε δεν γουστάρω τίποτα παραπάνω καλή μου πόσες μέρες πήγαν στράφι πόσα βράδια βγήκε άκρη πόσα χρόνια , πόσα λόγια είσαι χαμένος για καιρό μα πόσο ακόμα τι ναι αυτό που σε γεμίζει τι ναι αυτό που σε λυγίζει τι ζητάς για να γυρίσει τι ναι αυτό που σου αξίζει
6.
δες τον κίνδυνο , ένα δίκαννο δες το δαίμονα τόσο ήρεμο έναν κάλυκα και ένα αντίλαλο ένα βλέμμα με τρόμο μα σίγουρο ένα σώμα στο πάτωμα ημίνεκρο που του πέφτει ένα δέμα από σιδερό το ζευγάρι μπαίνει στ' αυτοκίνητο πόδι στο γκάζι και φεύγουν στο γρήγορο και η πόλη βουίζει αμαρτήματα άδειοι δρόμοι κλειστά καταστήματα 2 ξενύχτες μιλάνε για χρήματα τρώνε τα χρήματα ζούνε για χρήματα οπαδοί μουρμουράνε συνθήματα σαραντάρες ζητάνε στηρίγματα ουρλιαχτά μετά γρήγορα βήματα άψυχοι μάρτυρες μες τ αυτοκίνητα το ζευγάρι γυρνά μες το κέντρο στο να χέρι τιμόνι πακέτο τσιγαρα το μυαλό στιλέτο Θάνατο σκέτο για λίγο μυρίζει το έργο ο άντρας ρουφάει το κουφέτο η γυναικά κρατά το μπουκέτο λουλούδια και κλαίει κοιτώντας το κάτω του φαίνεται ένα πορτρέτο και είναι εκείνος εκείνος ο τύπος που έπεσε κάτω στο πάτωμα πριν από λίγο είμαι σπίτι μου μια αναπάντητη κλείνω τα φώτα και πάω να φύγω μπαίνω στην άσπρη οκτάβα παίρνω το δέμα και όλα τα φράγκα μου δίνω φτάνουμε θάλασσα πόρτα ανοίγω την κάνω δεν θέλω ν αράζω μ αυτούς ούτε λίγο η θάλασσα παίρνει την άμμο και βγάζει αφρούς όπως η πόλη θα πάρει αμνούς να τους βγάλει στο μέλλον στο δρόμο γυμνούς κάποτε ψάχναμε λύση να βρούμε και όχι βοήθεια από θεούς όμως ο νους είναι - το μόνο κλειδί που ανοίγει τους ουρανούς κίτρινα φώτα μαύρες φιγούρες κόκκινα μάτια άλλες καψούρες άσχημες μούρες , άσχημες κούκλες , όμορφα δώρα μέσα σε σακούλες καλά κορίτσια που δίνουν αγάπη μέχρι ένα βράδυ να γίνουνε τσούλες καλά αγόρια που ήτανε ξήγα σπαθί μα από πίσω σου λέγανε μούφες ε το ζευγάρι παρκάρει ο άντρας τα φράγκα μετράει λέει στη γκόμενα "αυτό μεταξύ μας που έγινε σήμερα" χαμογελάει μα η κοπέλα φοβάται να πει οτιδήποτε σκέφτεται και δε μιλάει ένας έρωτας είναι νεκρός για να έχει ο δαίμονας κάτι να φάει και γω κοιτάζω τη θάλασσα ανοίγω το δέμα χέρια ιδρωμένα και κρύα όπως μου είπανε , όλα τα φράγκα μου και θα σου δώσουμε την ευτυχία γυναίκα άγγελος ο άλλος δαίμονας όμως τηρήσανε τη συμφωνία αυτό που έχω από κάπου θα λείπει όμως το έχω κι αυτή ειν' η ουσία
7.
δεν θα 'χει φώτα η διαδρομή ούτε εφέ δεν θα τιμήσουνε τ όνομα μας ποτέ δεν θα μας νιώσουνε ποτέ δεν θα ζήσω να δω ένα τέλειο κουπλέ δεν θα 'ρθει μέρα που θα αράζω ξέγνοιαστος στον καναπέ νομίζω πως ότι αρχίζω τελειώνω προτού χαρώ κλείνομαι μέσα μου καβατζωμένος για να μη φθαρώ θαρρώ πως άρχισα γιατί μου λέγανε πως δεν μπορώ να το πω αυτό , αλλά το είπα εκείνοι το 'πιαν σαν νερό το 'γραψα μες το αστικό που είχα πάρει απ τη Σινάνη ένα κουπλέ και ένα ρεφρέν ώσπου να φτάσω στο λιμάνι το μίλησα σ ένα αλάνι , μου 'πε ο τρελός τι κάνει είπα ότι μου περνάει απ το χέρι μα δε μου φτάνει είναι πλάνη αυτή η ζωή και όλο χάνομαι όλο χάνεσαι --ξεχνιούνται τα κουπλέ και από ένα στίχο πιάνεσαι αυτό το μόνο που μες τον τυφώνα άντεξε αυτό και μόνο αυτό αυτό το ραπ μου που δεν σ άρεσε περνάν εικόνες , φάτσες , λέξεις , λόγια μιλάμε face to face μα ακούμε χώρια αυτή η αύρα μας σκοτώνει κόβει ποδιά μα έχεις μάθει μόνος να περνάς εμπόδια κατειλημμένη γραμμή , δεν έχω κάτι να πω μου μείνε λίγη οργή, να βρω ένα μπιτ να χωθώ μου μείνε λίγο χαρτί, βάλε μου κάτι να πιω μου μείνε λίγο ψυχή, δεν ξέρεις τι ναι αυτό δεν ξέρω τι ναι γραφτό μα το γράφω έτσι κ αλλιώς ξέρεις πατάς τα κουμπιά μου και γίνομαι κακός γίνομαι καπνός και ανακατεύομαι με φως γίνομαι χρώμα στο χαρτί και στην καρδιά σου ρυθμός είμαι χαμένος σ ένα δρόμο που δεν ξέρω που πάει ερωτευμένος με να φάντασμα που βράδια γυρνάει το πετυχαίνω μες το Ρίθυ από μακριά να κοιτάει και χάνεται μέσα στο πλήθος πριν μάθω τι ζητάει έξω φυσάει , μπάζει κρύο το δυάρι , φεύγω βιάζομαι με νοιάζονται χωρίς εγώ για 'μενα καν να νοιάζομαι αυτό είναι που χρειάζομαι άτομα σαν κι αυτούς που είναι εκεί όταν σκοντάφτω με πιάνουν δεν λέω πιάστε με περνάν εικόνες , φάτσες , λέξεις , λόγια μιλάμε face to face μα ακούμε χώρια αυτή η αύρα μας σκοτώνει κόβει ποδιά μα έχεις μάθει μόνος να περνάς εμπόδια κοιμάμαι και ξυπνώ σ ένα κενό ημίδιπλο κάνω θόρυβο σαν πειραγμένο δίκυκλο γουστάρω κίνδυνο γουστάρω κίνδυνο έχω στόμα δίκαννο , καπνίζει κι οποίον πάρει ο χάρος γλώσσα σιδερό το τέρας μέσα μου είναι ήμερο όχι ήρεμο καίει τα σωθικά μου σβήνω γράφω ένα καλύτερο στο πρώτο δίμπαρο , σου πα το τι είδα γω σκοτάδι πίσσα φως κλειστό είναι που λείπεις και είμαι φωτοκύτταρο βίβα bro , χρυσάφια σε τετράμπαρα θα χα επιτυχία αν με τη μούφα αρχίδια τράμπαρα αν είχα να καπνίσω δε θα τράκαρα αν είχα λογική θα ήμουν άλλος θα χα λόγο για να κάλμαρα μα ξεκινάω μ ένα τσεκ , αλλά δεν βλέπω το τσεκ γύρω γύρω σαν το deck τη ζωή μου δεν παίζω την κάνω spec τα παιδιά πήραν φήμη και είναι ντεμέκ έχω ευθύνη να τους πω protect your neck περνάν εικόνες , φάτσες , λέξεις , λόγια μιλάμε face to face μα ακούμε χώρια αυτή η αύρα μας σκοτώνει κόβει πόδια μα έχεις μάθει μονός να περνάς εμπόδια δεν έχεις μάθει να ακούς κι όλο μιλάς δεν έχεις μάθει να μετράς όλο σε κλέβουνε και το φαντάζεσαι μα δεν το ακουμπάς και κείνοι αμάσητο τ ακούν και το πιστεύουνε γυρνάμε γύρω από ψέματα για μας όμως τα τρώμε στη μάπα μακριά δεν τρέχουμε ένα κουπλέ μου έχει μείνει για να αγαπάς και όταν με βλέπουν στο δρόμο θα μ αποφεύγουνε μιλάμε face to face μα δεν κοιτιόμαστε από ανασφάλεια στ αρχίδια μας κρυβόμαστε μιλάμε λόγια μεγάλα γιατί φοβόμαστε χαρούμενοι αν γίνουμε μας τρων όταν κοιμόμαστε
8.
αν απ το χώμα δεν γεννιέται το λουλούδι δεν ξέρω από που μπορεί να βγαίνει ένα τραγούδι περάσανε χειμώνες που φοράω το ίδιο hoodie και είμαι moody είμαι εβδομήντα ραπ και τριάντα μπαρούτι έχω 2 τσάκαλους που ναι έτοιμοι να κλέψουνε τη γη και ένα πλάνο να αποτύχω ως το πρωί , μόλις βράδιασε κοίταγα το κάδρο ώσπου ζωντάνεψε και βγήκε να τα πούμε μου 'πε χάνεσαι μαλάκα χάνεσαι κορόιδο πιάνεσαι θυμάσαι τόσα δεν θυμούνται τίποτα θα 'θελα να πετάξω μα με σέρνει η βαρύτητα πέρασα τα ΣΚ σε φίλων νοικιασμένα ακίνητα ήσουν εκεί για μένα θα 'μαι κει για σένα σίγουρα αν με πληρώσει η ρίμα και έτσι ζω δεν θέλω φίλους που να λένε πως δεν είναι σωστό ψάχνουμε εναλλακτικές για ένα εισόδημα μικρό με να δανεικό ιδανικό εαυτό έναν ξένο σωπαίνω, λένε στην κατηφόρα πάτα φρένο λέω κάντε το σταυρό σας όταν μπαίνω φέρνω λύτρωση ζητάν αποδοχή κλασάτοι τρων ακύρωση γραβάτα κόμπο 8ώρο αντιβίωση η συνείδηση είναι απίστευτο η πίεση τι φέρνει στην κάρτα 3 και 60 ποίηση κακογραμμένη κάνω βρόμικη τέχνη η καρδιά μου σε νότες είναι απλά βρόμικη τέχνη σε σπρώχνει σα μελτέμι ένα ζευγάρι αγκαλιασμένοι πέφτουν στο κενό και από κάτω χειροκροτάει το κοινό μέχρι απότομα να βάλουν μες τον ρόλο το δικό τους εαυτό και το γέλιο να κοπεί ευχαριστώ αυτό είναι ταύτιση το αμάρτημα μου ξέπλυνα χρόνια μετά τη βάπτιση ψυχής κατάθεση έχω την άνεση να χώνω feat με μένα και να ψάχνω μια διάκριση να νιώσουν 2 άγνωστοι ακροατές την κάθαρση μέσα στο έρεβος απένταρος κι αγέρωχος πάω να κάνω μια καλή και βγαίνω ένοχος είμαι σε φάση που ο οίστρος μου ειν' απέραντος και ρίχνω την πεντάμορφη μες τα δόντια του τέρατος άμα σου λείπουν μόνο φράγκα όλα καλά ξέρω κοσμάκη που δεν έχει καρδιά αλλά τα φυσά ξέρω παιδιά με χέρια μαύρα απ τη δουλειά άλλα με κεφάλια χρυσά έλα μια βόλτα στη γειτονιά να δεις είναι μια κουταλιά τα θέλω της στιγμής κάποιοι την καίνε μ αναπτήρα τίτλοι τέλους και αρχής άλλοι ζωγραφίζουν σκονάκια στο βιβλίο της ζωής έμενα μου φέρνει μαστούρα το τραγούδι της βροχής αυτής, η μυρωδιά από το χώμα το βρεγμένο οι σταγόνες στο παράθυρο τα χνότα που ανασαίνω παίρνω μια βαθιά ανάσα και στο ζεστό σπίτι μπαίνω χτες ήτανε στο μυαλό μου σήμερα ηχογραφημένο κάπου το χα αφημένο αυτό το ραπ το 'φαγε η σκόνη κάπου είδα να μου λεν το μυαλό την καρδιά σκοτώνει δεν καπνίζω όσο κάπνιζα όταν σ άφησα μόνη το σεντόνι μου τυλίγει το λαιμό και ποιος με σώνει εσύ; δεν νομίζω , μαύρο λευκό μετά γκρίζο γυρίζω πίσω πιάνω κομμάτια παλιά σκίζω για τα καινούρια πασχίζω να μου βγούνε όπως σκέφτομαι για να μην πάω να τα σβήσω μην πάω να σε σβήσω άνοιξα θέματα που δεν μπορώ να κλείσω ίσως φταίει που ξέχασα λίγο τρέλα να πουλήσω δαγκώνω το λουρί για να με λύσω δεν βλέπω τοίχο στο κουτί για να με πείσω πως είμαι ελεύθερος μέσα στο έρεβος απένταρος κι αγέρωχος πάω να κάνω μια καλή και βγαίνω ένοχος είμαι σε φάση που ο οίστρος μου ειν' απέραντος και ρίχνω την πεντάμορφη μες τα δόντια του τέρατος ποτέ δεν ήμουν κανενός καλό παράδειγμα πάντα το ραπ μου χάνω είναι βελόνα στ' άχυρα εγώ όταν έρχομαι δεν φέρνω τριαντάφυλλα μα βγάζω ραπ αυθόρμητα βράδια σαν αυτοάμυνα ζωγράφισε μου μια πόρτα και 2 παράθυρα ένα κήπο ανθισμένο να χαζεύω να ξεχνιέμαι να βγω και να φωνάξω όσα είχα να πω και ντράπηκα να πάψουνε τα σωθικά να καίνε , να ηρεμήσω
9.
I was mistaken once in life But now I'll just take some time to rise με συγχωρείς, δεν ήξερα πως θα φανείς και 'γραψα λόγια της στιγμής, πήγε αργά μα 'ναι νωρίς ακόμα γράφω για ΄κείνους που συνήθισαν χωρίς και αγαπήσαν τη βροχή και τον χειμόνα, στην κρυψώνα εικόνες/λόγια, πάνε κι έλα λύπες/γέλια , νύχτα/μέρα περιμένεις μ' ανοιχτά τα χέρια, να 'ρθει μια Δευτέρα που τα μάτια μας θ' ανοίξουν, τζούρα καθαρού αέρα και τα πιόνια θα ανάψουν τη σκακιέρα έχω μια λίστα μ' άσχημους ανθρώπους, μ όμορφα ονόματα στις όμορφες διαδρομές κρατάω τ' αποκόμματα σαν κλέφτης δεν αφήνω αποτυπώματα, τελείες/κόμματα και κλείνω στόματα στις νύχτας τα τελειώματα παίζει ψυχή στα στρώματα τα χαμηλά και αν δεν έχεις λίγο απ' αυτή όλα τ'ακούς θολά αν τα παίξεις όλα σε μία ζαριά για να δεις μία ξαστεριά θα χάνεις πάντα ώσπου νικήσεις μια φορά So many people around realise that after you change you don't compromise. Moments exchanged and just left behind so that you can lift them and gain some time. με κυνηγάει μια σκιά και 'να ρολόι στο μυαλό μου οχλαγωγία, έχω μες το νου convoy είναι πίσω μου στις μαύρες μου το ίδιο σκυλολόι αγαπάει κάθε στίχο, κάθε φράση που με τρώει κάθε τι που σε σκοτώνει πάντα άφησε μια γλύκα όταν ξέχασα πως το 'χασα το βρήκα το κενό που είχα το καλό σου κοίτα, το καλό μου μην τ' ακουμπάς στα καλά μου δίπλα ποτέ δεν σε είδα Things getting harder when you're alone at night. The shadows collapse and there's not a place to hide. μας χωρίζουν κάτι τοίχοι, μας ενώνουν κάτι στίχοι δεν σε βλέπω στην ομίχλη, έχεις φύγει; φίλοι και γνωστοί με προσεγγίζουν, λένε πιάστηκες στο δίχτυ λένε ότι με γεμίζει μόνο αυτό που δε μ' ανήκει θα χω φύγει πριν το φως περάσει μέσα απ' τον φεγγίτη δε θα νιώσω καθωσπρέπει ούτε θα παίξω τον αλήτη αφήνομαι στον χρόνο, εξισορροπώ τη λύπη και πριν κλείσω την εξώπορτα ξεχνώ την καρδιά σπίτι Jezebel wasn't born with a silver spoon in her mouth She probably had less than every one of us δεν μπορώ το βράδυ να συγκεντρωθώ δεν μπορώ στο λίγο να συμβιβαστώ
10.
αγαπάς τη θάλασσα; την ίδια που σε έπνιγε θάλασσα; μισείς τη στεριά; την ίδια που σε περίμενε στεριά; αγαπάς τα κύματα; αυτά τα κύματα που σε πάνε από δω και από κεί μια ζωή; μισείς τα καράβια. γιατί ώρες ώρες έβλεπες την ελπίδα να επιβιβάζεται και συ κούναγες το μαντήλι χωρίς άλλες επιλογές ο χρόνος κυλάει σαν το νερό μέσα στο ποτάμι ξεκινάει καθαρός, στην πηγή φτάνει και είναι κατράμι ο χρόνος είναι καράβι που λύνει 10 το βράδυ είναι σήμερα υπαρκτός, αύριο θα 'ναι αυταπάτη πλοίο φάντασμα η ζωή στην ομίχλη εξαφανίζεται λέγαν πως τρύπες γεμμίζει μετά βυθίζεται ο καπετάνιος το κακομεταχειρίζεται έχει κάνα δύο άτομα, για αυτά στα 2 χωρίζεται και 'να πλοίο μισό βυθίζεται απότομα πάει στον πάτο του βυθού με όσα σκότωνα είδε γοργόνες να γυρνάν μέσα στα όνειρα είδε τους καρχαρίες να ξεχνάνε τα χρυσόψαρα είδε ένα κύμα τον μπόμπιρα να καλύβει είδε λύπη σε μανάδων μάτια που 'χασαν τα ίχνη όταν σε κοίταγε να 'ρχεσαι έλεγες πως είχες φύγει είχες δίκιο, το τέλος σου η αρχή μου στο ταξίδι πορείες αντίστροφες, κύματα, δραμαμίνες ταξίδια για μήνες, βουτιά σε ευθύνες χάρτινα καράβια που πλέουνε σε πισίνες ήταν έξω απ' τα νερά σου τα θέλω και δεν τα πήρες θολωμένο από καπνό το μπουντρούμι, καμένο κάρβουνο κόμπος του ναυτικού στο στομάχι, καπνίζεις άχυρο το σήμερα σου μοιάζει στο δικό μου αύριο τοποθετώ το εγώ μου μες το ναυάγιο στην άμμο, λυγίζω χάμω, την άμμο πιάνω κοιτάω πάνω, τον θεό δεν βλέπω κι αμαρτάνω βουτάω στο κρασί το ψωμί μου κι απολαμβάνω χορτασμένος στο μεθύσι μου τα λάθη θα γλυκάνω επιβάτες που φρικάρουν σ' απότομες τιμονιές πλοία που 'φτασαν λιμάνι και ας μην πιάσανε γραμμές μάθαμε τη γοητεία σε απρόοπτες ακτές μας λύσαν απ το μουράγιο και μας δέσαν τις καρδιές αυτές οι αθόρυβες κραυγές που αισθάνεσαι γίνανε λαμαρίνες στη φουρτούνα για να πιάνεσαι η θύελλα σου άρεσε που την πορεία άλλαζε και συχνά την κοιτούσες μέχρι που το τζάμι ράγιζε το πλοίο άραζε, άνοιγε η μπουκαπόρτα εκείνη δάκρυζε και έγραφε στα χνότα θυμότανε πως γίναμε και πως ήμασταν πρώτα το πλοίο μύριζε χλωρίνη, τώρα φου και ιδρώτα "θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές χωρίς να σχίσω την θολή γραμμή των οριζόντων" (Mal Du Depart - Νίκος Καββαδίας) αγαπάς τον άνθρωπο. μα τον φοβάσαι σαν τον άνεμο αγαπάς την διαδρομή αλλά δεν κάνεις ένα βήμα, μια αρχή. αγαπάς να κολυμπάς σε λάδι θάλασσα γιατί θες δεν θες εκεί επιπλέεις. ν' αγαπάς όμως και το χώμα λίγο. γιατί αν σπάσουν τα σκαριά πάλι εκεί θα καταλήξεις.
11.
φοβάμαι τη μέρα που θα χω κρυμμένη την ουρά στα σκέλια εκείνη τη μέρα που πριν κοιμηθώ δεν θα έχω τον τρόπο να πάω πιο πέρα φοβάμαι εμένα , να δω στον καθρέφτη ξανά να κοιτώ μάτια ξένα μάτια κουρασμένα , χέρια ιδρωμένα και γύρω κανένα μίλα σε μένα όχι για μένα όχι δεν βρήκαμε τρόπο να κλείσουμε τρύπες που μπάζουν γύρω μας όλα κινούνται ευθεία κ οι συνομήλικοι μας ωριμάζουν όλα τον χρόνο αγκαλιάζουν κι αλλάζουν όλα στο χρόνο τους θα ρθουν αν φτάσουν ήταν σαν να 'σουν στο κρύο καιρό και να ήρθαν 2 φίλοι φωτιά να σ ανάψουν η μοναξιά σου δεν ήταν καλή συντροφιά σε έβρισκε μόνο το βράδυ κι όποτε ξύπναγες να τη χαζέψεις εκείνη χανότανε μες το σκοτάδι είπες πως πρέπει να γίνει κομμάτι ρημάδι να φύγει μέσα απ' το μυαλό σου είπες πως ήξερες ποιο ν το καλό σου είπες και διάλεξες τον θάνατο σου εναντιώσου ρητά στα ρηχά συναισθήματα πόνου και αμφιβολίας κι απ το να βαδίζεις δρόμο ανασφάλειας χίλιες φορές τον δρόμο αμαρτίας όμως να ξέρεις ο δρόμος του ρίσκου παράλληλος είναι της ανησυχίας και πως οι γείτονες προβληματίζονται εκείνες τις ώρες κοινής ησυχίας μίλα μου ψέματα , κάνε με χώμα , διωξ' το χειμώνα από μέσα σου βρώμα κοίτα το τέλος , κάνε το εικόνα , κοίτα την πόλη και τα καπνογόνα άτομα μόνα με άτομα μόνα , τι το αθροίζω μονάδα ειμ' ακόμα ήταν αγκάθι και πόναγε γάμα τα , όμως εκείνοι το λέγαν κορόνα κοίταγες χρόνια την πόρτα μπροστά σου ελπίζοντας κάποτε κάποιος να ανοίξει άμα την έσπαγες ίσως να έμπλεκες όμως μαλάκα θα 'χες ηρεμήσει είχες αδειάσει από όνειρα όμως το σπίτι ασφυκτικά είχες γεμίσει με αναμνηστικά άχριστα πράγματα που κάποτε κάποιος σου είχε αφήσει η φύση ανθίζει , η αγάπη χωρίζει , εκείνη καπνίζει και βρίζει για λύση όλοι ζητάγανε κάποιον ν ακούει μα βρήκανε έναν που λέει να μιλήσει κάναμε κύκλους γύρω απ το πρόβλημα και μας ζάλισε σαν να 'ταν μεθύσι ήμουν αιχμάλωτος του παρελθόντος δεν βρέθηκε ακόμα κάποιος να με λύσει είναι μελίσσι αυτή η γειτονιά και γεμίζω με ήχο άλλη μια κυψέλη όλο τσιμπάω εκείνους που ήρθανε μόνο και μόνο να γευτούνε μέλι θεέ μου και πόσο μισώ τον τεμπέλη εκείνον που όλο το πιάτο μου θέλει αυτή η πόλη κοιτάει το άδικο δεν το βαράει μα το καταγγέλλει ξέρω το όνομα εκείνου που κλέβει και μα το θεό είναι γαμώ τα παιδιά όταν με βλέπει μου χαμογελά και μου λέει πως πρέπει να κόψει απ αυτά ξέρω το επίθετο εκείνου που κλέβει τον είδαμε στο δελτίο των εννιά να μας πουλάει ελπίδα επίδομα ένα μισθό και μια σάπια δουλειά κάπου δεκάξι με είδα να κάνω βουτιά στο βαθύ μου βυθό να βουλιάζω πέρασαν χρόνια αλλάξαμε τόσο όμως ακόμα κοιτάς και του μοιάζω κρύβεσαι πίσω από τη γωνία και περιμένεις κάτι για να σου γράψω μόνο που πλέον σε βλέπω να πέφτεις και δεν έχω λόγο να 'ρθω να σε πιάσω μίλα μου ψέματα , κάνε με χώμα , διωξ' το χειμώνα από μέσα σου βρώμα κοίτα το τέλος , κάνε το εικόνα , κοίτα την πόλη και τα καπνογόνα άτομα μόνα με άτομα μόνα , τι το αθροίζω μονάδα ειμ' ακόμα ήταν αγκάθι και πόναγε γάμα τα , όμως εκείνοι το λέγαν κορόνα
12.
δεν προσεύχομαι απλά εύχομαι να γίνουν όσα σκέφτομαι να γίνω όσα χαίρομαι να δω, έλα πέταξε νερό με βλέπεις καίγομαι να σβήσω να σε πείσω να σαι εκεί όποτε έρχομαι περίμενε αυτή τη φορά έχω βγάλει άκρη η αγάπη βγάζει μάτι αγάπη στο κομμάτι γάμα τον καλλιτέχνη γιατί όλοι είμαστε σκάρτοι γεμίσαμε τετράδια με λάθη και μεράκι θα πεις το νερό νεράκι όταν αυτό που δίνω σταματήσει να υπάρχει κλείνω το εργοστάσιο απολύω τον εργάτη έγραφα για το τίποτα οχτάωρα και κάτι για ένα τελευταίο κομμάτι και ένα κλείσιμο που οι δικοί μου θα το πιούνε για το σβήσιμο χρήσιμο να γνωρίζεις πως να φτύσεις ένα δίστιχο πιο χρήσιμο να ξέρεις πως δεν σ έχουνε στο φτύσιμο θυμάσαι εκείνο το παιδί που σε κοιτούσε; που για αγάπη μιλούσε , γιατί το μίσος ζούσε; μαλάκα που σαι; έλεγα μ αγνοούσε δεν ήθελε να ξέρει πως υπάρχω προσπερνούσε είχε το νου σε πράγματα δεκαοκτάχρονου είχα συνείδηση πριν με πάρουν τα κάτω μου έχω το σπίτι μου τότε είχα το πάρκο μου πια έχω άσπρο άστρο δεν έχω το μαύρο μου δεκαεφτά χρονών έχασα το χαμόγελο εικοσικάτι σπάω το λόγο με λόγο ρόπαλο γραμμένα όλα δω , δεν χρειάζεται υπότιτλο μικρό το παρελθόν μπροστά σε ένα μέλλον μπόλικο διαδρομές σε μέρη που νοσταλγώ ήμουν άλλος τότε μα τότε και τώρα είμαι εγώ κράτα αυτό , τον επίλογο για όσα έχω να πω τραγουδώ γιατί κάπου δεν έχω για να ανοιχτώ φίλοι γκόμενες γνωστοί που πάνε και έρχονται άμα πεθάνω δεν ξέρω αν θα με σκέφτονται σε πια γωνία για ποια αμαρτία θα καίγομαι δεν έχω κάπου να πέσω γι' αυτό και στέκομαι τάσεις φυγής βγες απ την έξοδο κινδύνου ελπίζω όταν σου φύγω να μείνει η μουσική μου jameson στην άσφαλτο να ρίξουν οι δικοί μου λέω να πάω στο διάολο να γνωρίσω -------- θα 'ταν 8 , θα 'ταν 8 το πρωί θα ήταν όλοι εκεί , θα ήταν φίλοι κ εχθροί θα με περνάγανε μια βόλτα απ την παραλιακή θέλω να γίνω καπνός πριν με σκεπάσει η γη ενός λεπτού σιγή ένα free θέλω να χώσω το χρόνο να σκοτώσω , τον κύκλο μου να ενώσω τη γύρα μου εκπροσωπώ την αγάπησα τόσο το σώμα μου στη γη και η σκέψη μου στο ωστόσο πως λες να ήταν τα πράγματα πριν τα παίξω πριν φύγω στην απέξω , πριν κάποιον καταστρέψω πριν πρώτη φορά μπλέξω πριν το τρέξω έμαθα να ραπάρω πριν να βάλεις μέσο να γίνεις κάτι φρέσκο μπήκα στον κύκλο γιατί φάνηκε ενδιαφέρον να κάνω σκέψη στίχο για την καύλα θυγατέρων βλέπεις πέρα απ τις γκόμενες δεν είχαμε συμφέρον πλέον το κάνω αλλιώς και το κοιτάω εκ των προτέρων τη μια ποίηση την άλλη ένα ξαλάφρωμα το φτυάρι σκάβει χώμα το κουπλέ βγάζω στ' ανάχωμα το ξεσκονίζω είδες που το βρήκα ανάθεμα με βρόμικα παπούτσια πατάω καθαρό πάτωμα πάτημα πάτημα , βήμα το βήμα , χέρι χέρι το ζήσαμε μαζί μ αυτόν που ξέρω και με ξέρει γι' αυτό και το κουπλέ μου από μακριά διαφέρει μιλάει γεγονότα από ένα γκρίζο μεσημέρι πες τη Μαίρη πως το σπίτι μου δεν έχει αλλαγές φυλακιστήκαν στιγμές εδώ μέσα και ζωγραφιές πες πως πέρασαν τα χρόνια μα δεν φύγαν οι εμμονές πες πως ξέχασες μα ψεύδεσαι δεν ξεχνιούνται οι στιγμές έχω βελόνα στο δίσκο , γάλα με δημητριακά χαζεύω παιδικά ξυπνάω στις εννιά τα μαθήματα που δίνω είναι τα μόνα δανεικά και 5-6 αναμνήσεις τα μόνα ιδανικά να 'σαι καλά να 'μαι καλά , και να με κάψω σε μια κόλαση διψάω από κάτι που δεν θα το βρω στην όαση αυτό ειν' ολική συσκότιση παλιά ζήταγα δίκιο μα πλέον ζητάω συγχώρεση διαδρομές σε μέρη που νοσταλγώ ήμουν άλλος τότε μα τότε και τώρα είμαι εγώ κράτα αυτό , τον επίλογο για όσα έχω να πω τραγουδώ γιατί κάπου δεν έχω για να ανοιχτώ φίλοι γκόμενες γνωστοί που πάνε και έρχονται άμα πεθάνω δεν ξέρω αν θα με σκέφτονται σε πια γωνία για ποια αμαρτία θα καίγομαι δεν έχω κάπου να πέσω γι' αυτό και στέκομαι

about

Recorded @ Red Frame Studios
Mixed/Mastered by λόγου χάριν
Artworks by λόγου χάριν
Επιπλέον ενορχήστρωση : λόγου χάριν
Φωνητικά στο late night rap και τραγούδι στο jezebel από την Joanna M.
Produced by Drew (1,2,3)
Produced by HercuAg (6,8,9,10)
Produced by Wak1 (5)
Produced by Ace (11)
Instrumentals (4,7,12)

credits

released December 12, 2018

license

Some rights reserved. Please refer to individual track pages for license info.

tags

about

Λόγου Χάριν Ηράκλειο, Greece

Getting busy with raps samples and loops.

contact / help

Contact Λόγου Χάριν

Streaming and
Download help

Report this album or account