δεν προσεύχομαι απλά εύχομαι
να γίνουν όσα σκέφτομαι να γίνω όσα χαίρομαι
να δω, έλα πέταξε νερό με βλέπεις καίγομαι
να σβήσω να σε πείσω να σαι εκεί όποτε έρχομαι
περίμενε
αυτή τη φορά έχω βγάλει άκρη
η αγάπη βγάζει μάτι
αγάπη στο κομμάτι
γάμα τον καλλιτέχνη γιατί όλοι είμαστε σκάρτοι
γεμίσαμε τετράδια με λάθη και μεράκι
θα πεις το νερό νεράκι
όταν αυτό που δίνω σταματήσει να υπάρχει
κλείνω το εργοστάσιο απολύω τον εργάτη
έγραφα για το τίποτα οχτάωρα και κάτι
για ένα τελευταίο κομμάτι και ένα κλείσιμο
που οι δικοί μου θα το πιούνε για το σβήσιμο
χρήσιμο να γνωρίζεις πως να φτύσεις ένα δίστιχο
πιο χρήσιμο να ξέρεις πως δεν σ έχουνε στο φτύσιμο
θυμάσαι εκείνο το παιδί που σε κοιτούσε;
που για αγάπη μιλούσε , γιατί το μίσος ζούσε;
μαλάκα που σαι; έλεγα μ αγνοούσε
δεν ήθελε να ξέρει πως υπάρχω προσπερνούσε
είχε το νου σε πράγματα δεκαοκτάχρονου
είχα συνείδηση πριν με πάρουν τα κάτω μου
έχω το σπίτι μου τότε είχα το πάρκο μου
πια έχω άσπρο άστρο δεν έχω το μαύρο μου
δεκαεφτά χρονών έχασα το χαμόγελο
εικοσικάτι σπάω το λόγο με λόγο ρόπαλο
γραμμένα όλα δω , δεν χρειάζεται υπότιτλο
μικρό το παρελθόν μπροστά σε ένα μέλλον μπόλικο

διαδρομές σε μέρη που νοσταλγώ
ήμουν άλλος τότε μα τότε και τώρα είμαι εγώ
κράτα αυτό , τον επίλογο για όσα έχω να πω
τραγουδώ γιατί κάπου δεν έχω για να ανοιχτώ
φίλοι γκόμενες γνωστοί που πάνε και έρχονται
άμα πεθάνω δεν ξέρω αν θα με σκέφτονται
σε πια γωνία για ποια αμαρτία θα καίγομαι
δεν έχω κάπου να πέσω γι' αυτό και στέκομαι

τάσεις φυγής βγες απ την έξοδο κινδύνου
ελπίζω όταν σου φύγω να μείνει η μουσική μου
jameson στην άσφαλτο να ρίξουν οι δικοί μου
λέω να πάω στο διάολο να γνωρίσω --------
θα 'ταν 8 , θα 'ταν 8 το πρωί
θα ήταν όλοι εκεί , θα ήταν φίλοι κ εχθροί
θα με περνάγανε μια βόλτα απ την παραλιακή
θέλω να γίνω καπνός πριν με σκεπάσει η γη
ενός λεπτού σιγή ένα free θέλω να χώσω
το χρόνο να σκοτώσω , τον κύκλο μου να ενώσω
τη γύρα μου εκπροσωπώ την αγάπησα τόσο
το σώμα μου στη γη και η σκέψη μου στο ωστόσο
πως λες να ήταν τα πράγματα πριν τα παίξω
πριν φύγω στην απέξω , πριν κάποιον καταστρέψω
πριν πρώτη φορά μπλέξω πριν το τρέξω
έμαθα να ραπάρω πριν να βάλεις μέσο
να γίνεις κάτι φρέσκο
μπήκα στον κύκλο γιατί φάνηκε ενδιαφέρον
να κάνω σκέψη στίχο για την καύλα θυγατέρων
βλέπεις πέρα απ τις γκόμενες δεν είχαμε συμφέρον
πλέον το κάνω αλλιώς και το κοιτάω εκ των προτέρων
τη μια ποίηση την άλλη ένα ξαλάφρωμα
το φτυάρι σκάβει χώμα το κουπλέ βγάζω στ' ανάχωμα
το ξεσκονίζω είδες που το βρήκα ανάθεμα
με βρόμικα παπούτσια πατάω καθαρό πάτωμα
πάτημα πάτημα , βήμα το βήμα , χέρι χέρι
το ζήσαμε μαζί μ αυτόν που ξέρω και με ξέρει
γι' αυτό και το κουπλέ μου από μακριά διαφέρει
μιλάει γεγονότα από ένα γκρίζο μεσημέρι
πες τη Μαίρη πως το σπίτι μου δεν έχει αλλαγές
φυλακιστήκαν στιγμές εδώ μέσα και ζωγραφιές
πες πως πέρασαν τα χρόνια μα δεν φύγαν οι εμμονές
πες πως ξέχασες μα ψεύδεσαι δεν ξεχνιούνται οι στιγμές
έχω βελόνα στο δίσκο , γάλα με δημητριακά
χαζεύω παιδικά ξυπνάω στις εννιά
τα μαθήματα που δίνω είναι τα μόνα δανεικά
και 5-6 αναμνήσεις τα μόνα ιδανικά
να 'σαι καλά να 'μαι καλά , και να με κάψω σε μια κόλαση
διψάω από κάτι που δεν θα το βρω στην όαση
αυτό ειν' ολική συσκότιση
παλιά ζήταγα δίκιο μα πλέον ζητάω συγχώρεση

διαδρομές σε μέρη που νοσταλγώ
ήμουν άλλος τότε μα τότε και τώρα είμαι εγώ
κράτα αυτό , τον επίλογο για όσα έχω να πω
τραγουδώ γιατί κάπου δεν έχω για να ανοιχτώ
φίλοι γκόμενες γνωστοί που πάνε και έρχονται
άμα πεθάνω δεν ξέρω αν θα με σκέφτονται
σε πια γωνία για ποια αμαρτία θα καίγομαι
δεν έχω κάπου να πέσω γι' αυτό και στέκομαι