κοκαλώνω απότομα νιώθω κρύο ιδρώτα
τι κι αν όσα υπόσχομαι δεν είναι όπως πρώτα
τι κι αν το ξεκίνησα χωρίς να χω προσόντα ή φόντα
το έκανα μόντα σπινιάρει σα ρόδα
φανάρι μου κόκκινο μόνιμα
μια μέρα είπα να σπάσω το κόλλημα
άμα τ αγάπαγες όταν σου το 'δινα
ίσως να μην είχα ραπ ούτε πρόβλημα
γύρνα τους προβολείς
η αυλαία δεν πέφτει απόψε
μαθημένοι στο μηδέν όταν κρατήσουμε το ένα
θα πετάξουμε παρέα πάνω νιώσε
έμενα δε με μάθαν να μην το γαμάω
έμενα δε με μάθαν να μην ξενυχτάω
έμενα δε με βλέπουν να τα παρατάω
κάνω τα βήματα και κει που θέλω πάω
και άμα πέσω θα σε δω
κάπου εδώ
που ο δρόμος συναντάει το κενό
το κοινό μου ακούει κομμάτι γυμνό
λέω για έρωτα βλέπουν πορνό
άρα τι να σου πω
άλλα λέω και άλλα καταλαβαίνεις
επιπλέω στα νερά που αποφεύγεις
είμαι καμουφλαρισμένος με παραγωγές και λέξεις
περίεργα βράδια και έλξεις να μπλέξεις

πόσες μέρες πήγαν στράφι
πόσα βράδια βγήκε άκρη
πόσα χρόνια , πόσα λόγια
είσαι χαμένος για καιρό μα πόσο ακόμα

αντιμετωπίζω μέτωπο με μέτωπο το δαίμονα μου
δένω στίχους πακετάρω όλα τα πράματα μου
ανοίγω μικρόφωνα και κάνω τα δικά μου
ένα ραπ για γνώμονα μου
αρχικά ζητώ έπειτα αμφισβητώ τα λεφτά μου
αρχικά ζητώ σύντομα όμως ξεχνώ την χαρά μου
τελικά γυρνώ , με ένα μαύρο σκεπτικό να ρίξω χρώμα
να καλμάρει η γειτονιά μου
κόψαν εισιτήριο να μπουν μα φάγαν πόρτα απ την καρδιά μου
τέτοιες μαλακίες κάνω τα χαράματα μου
σ ένιωσα κοντά μου όσο κανένα μουσική μου
τόσο που δεν σου αξίζουνε πια τα παράπονα μου
είμαι κάτω . κέντρο , κάνω ένα χιλιόμετρο να γράψω ένα μέτρο
γράφω το σενάριο στο έργο
έπαψα να μπλέκω
έπαψα να χτυπάω μπουκέτα να ραγίσει το τσιμέντο
κάθε φέτο δείχνω πως ανασαίνω ακόμα
γράφω καλοκαίρι και περιμένω χειμώνα να το πω
θα τα πούμε στις 8 , στο παλιό μου σπιτικό
ξέρεις ένα μυστικό , όχι ξέρεις εκατό
626
θα σε περιμένω μες το 626
σαν να είμαι ακόμα το παιδί απ τα δεκαέξι
σαν να είμαι κείνος που παλεύει να ξεμπλέξει
ίδια κοντομάνικα φτηνά
άδεια τα πακέτα και φαϊ κοψοχρονιά
παίρνω 2 τηλέφωνα γνωστά
λένε θα μιλήσουμε μετά
λέω να μιλήσουμε ανοιχτά
άσε την απόπειρα και γαμήσου ή καν'το
όλο μοιρολόι μετριότητα και πάρκο
όλο να σου μπαίνω να θυμάσαι πως υπάρχω
κι όλο περιμένω απ όταν μου λένε θα 'ρθω
γράφω
παρατηρώντας το δωμάτιο που κλείνει και με πνίγει σ όσα λέω
κάποιος μου είπε πως "δεν είσαι πια ο Teo"s
σε κάποιον είπα πως πλέον κάποιον εμπνέω
κι άμα αυτό μ έκανε κάτι είναι υπεύθυνο και πιο προσεχτικό σε ότι βγάζει η μουσική μου
άμα το νιώσεις αυτό και είσαι μαζί μου τότε δεν γουστάρω τίποτα παραπάνω καλή μου

πόσες μέρες πήγαν στράφι
πόσα βράδια βγήκε άκρη
πόσα χρόνια , πόσα λόγια
είσαι χαμένος για καιρό μα πόσο ακόμα

τι ναι αυτό που σε γεμίζει
τι ναι αυτό που σε λυγίζει
τι ζητάς για να γυρίσει
τι ναι αυτό που σου αξίζει