δεν θα 'χει φώτα η διαδρομή ούτε εφέ
δεν θα τιμήσουνε τ όνομα μας ποτέ
δεν θα μας νιώσουνε ποτέ
δεν θα ζήσω να δω ένα τέλειο κουπλέ
δεν θα 'ρθει μέρα που θα αράζω ξέγνοιαστος στον καναπέ
νομίζω
πως ότι αρχίζω τελειώνω προτού χαρώ
κλείνομαι μέσα μου καβατζωμένος για να μη φθαρώ
θαρρώ πως άρχισα γιατί μου λέγανε πως δεν μπορώ
να το πω αυτό , αλλά το είπα εκείνοι το 'πιαν σαν νερό
το 'γραψα μες το αστικό που είχα πάρει απ τη Σινάνη
ένα κουπλέ και ένα ρεφρέν ώσπου να φτάσω στο λιμάνι
το μίλησα σ ένα αλάνι , μου 'πε ο τρελός τι κάνει
είπα ότι μου περνάει απ το χέρι μα δε μου φτάνει
είναι πλάνη αυτή η ζωή και όλο χάνομαι όλο χάνεσαι
--ξεχνιούνται τα κουπλέ και από ένα στίχο πιάνεσαι
αυτό το μόνο που μες τον τυφώνα άντεξε
αυτό και μόνο αυτό αυτό το ραπ μου που δεν σ άρεσε

περνάν εικόνες , φάτσες , λέξεις , λόγια
μιλάμε face to face μα ακούμε χώρια
αυτή η αύρα μας σκοτώνει κόβει ποδιά
μα έχεις μάθει μόνος να περνάς εμπόδια

κατειλημμένη γραμμή , δεν έχω κάτι να πω
μου μείνε λίγη οργή, να βρω ένα μπιτ να χωθώ
μου μείνε λίγο χαρτί, βάλε μου κάτι να πιω
μου μείνε λίγο ψυχή, δεν ξέρεις τι ναι αυτό
δεν ξέρω τι ναι γραφτό μα το γράφω έτσι κ αλλιώς
ξέρεις πατάς τα κουμπιά μου και γίνομαι κακός
γίνομαι καπνός και ανακατεύομαι με φως
γίνομαι χρώμα στο χαρτί και στην καρδιά σου ρυθμός
είμαι χαμένος σ ένα δρόμο που δεν ξέρω που πάει
ερωτευμένος με να φάντασμα που βράδια γυρνάει
το πετυχαίνω μες το Ρίθυ από μακριά να κοιτάει
και χάνεται μέσα στο πλήθος πριν μάθω τι ζητάει
έξω φυσάει , μπάζει κρύο το δυάρι , φεύγω βιάζομαι
με νοιάζονται χωρίς εγώ για 'μενα καν να νοιάζομαι
αυτό είναι που χρειάζομαι άτομα σαν κι αυτούς
που είναι εκεί όταν σκοντάφτω με πιάνουν δεν λέω πιάστε με

περνάν εικόνες , φάτσες , λέξεις , λόγια
μιλάμε face to face μα ακούμε χώρια
αυτή η αύρα μας σκοτώνει κόβει ποδιά
μα έχεις μάθει μόνος να περνάς εμπόδια

κοιμάμαι και ξυπνώ σ ένα κενό ημίδιπλο
κάνω θόρυβο σαν πειραγμένο δίκυκλο
γουστάρω κίνδυνο γουστάρω κίνδυνο
έχω στόμα δίκαννο , καπνίζει κι οποίον πάρει ο χάρος
γλώσσα σιδερό
το
τέρας μέσα μου είναι ήμερο όχι ήρεμο
καίει τα σωθικά μου σβήνω γράφω ένα καλύτερο
στο πρώτο δίμπαρο , σου πα το τι είδα γω
σκοτάδι πίσσα φως κλειστό είναι που λείπεις και είμαι φωτοκύτταρο
βίβα bro , χρυσάφια σε τετράμπαρα
θα χα επιτυχία αν με τη μούφα αρχίδια τράμπαρα
αν είχα να καπνίσω δε θα τράκαρα
αν είχα λογική θα ήμουν άλλος
θα χα λόγο για να κάλμαρα
μα
ξεκινάω μ ένα τσεκ , αλλά δεν βλέπω το τσεκ
γύρω γύρω σαν το deck
τη ζωή μου δεν παίζω την κάνω spec
τα παιδιά πήραν φήμη και είναι ντεμέκ
έχω ευθύνη να τους πω protect your neck

περνάν εικόνες , φάτσες , λέξεις , λόγια
μιλάμε face to face μα ακούμε χώρια
αυτή η αύρα μας σκοτώνει κόβει πόδια
μα έχεις μάθει μονός να περνάς εμπόδια

δεν έχεις μάθει να ακούς κι όλο μιλάς
δεν έχεις μάθει να μετράς όλο σε κλέβουνε
και το φαντάζεσαι μα δεν το ακουμπάς
και κείνοι αμάσητο τ ακούν και το πιστεύουνε
γυρνάμε γύρω από ψέματα για μας
όμως τα τρώμε στη μάπα μακριά δεν τρέχουμε
ένα κουπλέ μου έχει μείνει για να αγαπάς
και όταν με βλέπουν στο δρόμο θα μ αποφεύγουνε

μιλάμε face to face μα δεν κοιτιόμαστε
από ανασφάλεια στ αρχίδια μας κρυβόμαστε
μιλάμε λόγια μεγάλα γιατί φοβόμαστε
χαρούμενοι αν γίνουμε μας τρων όταν κοιμόμαστε