φοβάμαι τη μέρα που θα χω κρυμμένη την ουρά στα σκέλια
εκείνη τη μέρα που πριν κοιμηθώ δεν θα έχω τον τρόπο να πάω πιο πέρα
φοβάμαι εμένα , να δω στον καθρέφτη ξανά να κοιτώ μάτια ξένα
μάτια κουρασμένα , χέρια ιδρωμένα και γύρω κανένα
μίλα σε μένα
όχι για μένα
όχι δεν βρήκαμε τρόπο να κλείσουμε τρύπες που μπάζουν
γύρω μας όλα κινούνται ευθεία κ οι συνομήλικοι μας ωριμάζουν
όλα τον χρόνο αγκαλιάζουν κι αλλάζουν
όλα στο χρόνο τους θα ρθουν αν φτάσουν
ήταν σαν να 'σουν στο κρύο καιρό και να ήρθαν
2 φίλοι φωτιά να σ ανάψουν
η μοναξιά σου δεν ήταν καλή συντροφιά
σε έβρισκε μόνο το βράδυ
κι όποτε ξύπναγες να τη χαζέψεις εκείνη χανότανε μες το σκοτάδι
είπες πως πρέπει να γίνει κομμάτι ρημάδι να φύγει μέσα απ' το μυαλό σου
είπες πως ήξερες ποιο ν το καλό σου είπες και διάλεξες τον θάνατο σου
εναντιώσου ρητά στα ρηχά συναισθήματα πόνου και αμφιβολίας
κι απ το να βαδίζεις δρόμο ανασφάλειας χίλιες φορές τον δρόμο αμαρτίας
όμως να ξέρεις ο δρόμος του ρίσκου παράλληλος είναι της ανησυχίας
και πως οι γείτονες προβληματίζονται εκείνες τις ώρες κοινής ησυχίας

μίλα μου ψέματα , κάνε με χώμα , διωξ' το χειμώνα από μέσα σου βρώμα
κοίτα το τέλος , κάνε το εικόνα , κοίτα την πόλη και τα καπνογόνα
άτομα μόνα με άτομα μόνα , τι το αθροίζω μονάδα ειμ' ακόμα
ήταν αγκάθι και πόναγε γάμα τα , όμως εκείνοι το λέγαν κορόνα


κοίταγες χρόνια την πόρτα μπροστά σου ελπίζοντας κάποτε κάποιος να ανοίξει
άμα την έσπαγες ίσως να έμπλεκες όμως μαλάκα θα 'χες ηρεμήσει
είχες αδειάσει από όνειρα όμως το σπίτι ασφυκτικά είχες γεμίσει
με αναμνηστικά άχριστα πράγματα που κάποτε κάποιος σου είχε αφήσει
η φύση ανθίζει , η αγάπη χωρίζει , εκείνη καπνίζει και βρίζει για λύση
όλοι ζητάγανε κάποιον ν ακούει μα βρήκανε έναν που λέει να μιλήσει
κάναμε κύκλους γύρω απ το πρόβλημα και μας ζάλισε σαν να 'ταν μεθύσι
ήμουν αιχμάλωτος του παρελθόντος δεν βρέθηκε ακόμα κάποιος να με λύσει
είναι μελίσσι αυτή η γειτονιά και γεμίζω με ήχο άλλη μια κυψέλη
όλο τσιμπάω εκείνους που ήρθανε μόνο και μόνο να γευτούνε μέλι
θεέ μου και πόσο μισώ τον τεμπέλη εκείνον που όλο το πιάτο μου θέλει
αυτή η πόλη κοιτάει το άδικο δεν το βαράει μα το καταγγέλλει
ξέρω το όνομα εκείνου που κλέβει και μα το θεό είναι γαμώ τα παιδιά
όταν με βλέπει μου χαμογελά και μου λέει πως πρέπει να κόψει απ αυτά
ξέρω το επίθετο εκείνου που κλέβει τον είδαμε στο δελτίο των εννιά
να μας πουλάει ελπίδα επίδομα ένα μισθό και μια σάπια δουλειά
κάπου δεκάξι με είδα να κάνω βουτιά στο βαθύ μου βυθό να βουλιάζω
πέρασαν χρόνια αλλάξαμε τόσο όμως ακόμα κοιτάς και του μοιάζω
κρύβεσαι πίσω από τη γωνία και περιμένεις κάτι για να σου γράψω
μόνο που πλέον σε βλέπω να πέφτεις και δεν έχω λόγο να 'ρθω να σε πιάσω

μίλα μου ψέματα , κάνε με χώμα , διωξ' το χειμώνα από μέσα σου βρώμα
κοίτα το τέλος , κάνε το εικόνα , κοίτα την πόλη και τα καπνογόνα
άτομα μόνα με άτομα μόνα , τι το αθροίζω μονάδα ειμ' ακόμα
ήταν αγκάθι και πόναγε γάμα τα , όμως εκείνοι το λέγαν κορόνα