αν απ το χώμα δεν γεννιέται το λουλούδι
δεν ξέρω από που μπορεί να βγαίνει ένα τραγούδι
περάσανε χειμώνες που φοράω το ίδιο hoodie
και είμαι moody είμαι εβδομήντα ραπ και τριάντα μπαρούτι
έχω 2 τσάκαλους που ναι έτοιμοι να κλέψουνε τη γη
και ένα πλάνο να αποτύχω ως το πρωί , μόλις βράδιασε
κοίταγα το κάδρο ώσπου ζωντάνεψε και βγήκε να τα πούμε
μου 'πε χάνεσαι μαλάκα χάνεσαι κορόιδο πιάνεσαι
θυμάσαι τόσα δεν θυμούνται τίποτα
θα 'θελα να πετάξω μα με σέρνει η βαρύτητα
πέρασα τα ΣΚ σε φίλων νοικιασμένα ακίνητα
ήσουν εκεί για μένα θα 'μαι κει για σένα σίγουρα
αν με πληρώσει η ρίμα και έτσι ζω
δεν θέλω φίλους που να λένε πως δεν είναι σωστό
ψάχνουμε εναλλακτικές για ένα εισόδημα μικρό
με να δανεικό ιδανικό εαυτό
έναν ξένο
σωπαίνω, λένε στην κατηφόρα πάτα φρένο
λέω κάντε το σταυρό σας όταν μπαίνω φέρνω λύτρωση
ζητάν αποδοχή κλασάτοι τρων ακύρωση
γραβάτα κόμπο 8ώρο αντιβίωση η συνείδηση
είναι απίστευτο η πίεση τι φέρνει
στην κάρτα 3 και 60 ποίηση κακογραμμένη
κάνω βρόμικη τέχνη
η καρδιά μου σε νότες είναι απλά βρόμικη τέχνη
σε σπρώχνει σα μελτέμι
ένα ζευγάρι αγκαλιασμένοι πέφτουν στο κενό
και από κάτω χειροκροτάει το κοινό
μέχρι απότομα να βάλουν μες τον ρόλο το δικό τους εαυτό
και το γέλιο να κοπεί
ευχαριστώ
αυτό είναι ταύτιση
το αμάρτημα μου ξέπλυνα χρόνια μετά τη βάπτιση
ψυχής κατάθεση έχω την άνεση
να χώνω feat με μένα και να ψάχνω μια διάκριση
να νιώσουν 2 άγνωστοι ακροατές την κάθαρση

μέσα στο έρεβος απένταρος κι αγέρωχος
πάω να κάνω μια καλή και βγαίνω ένοχος
είμαι σε φάση που ο οίστρος μου ειν' απέραντος
και ρίχνω την πεντάμορφη μες τα δόντια του τέρατος

άμα σου λείπουν μόνο φράγκα όλα καλά
ξέρω κοσμάκη που δεν έχει καρδιά αλλά τα φυσά
ξέρω παιδιά με χέρια μαύρα απ τη δουλειά άλλα με κεφάλια χρυσά
έλα μια βόλτα στη γειτονιά
να δεις
είναι μια κουταλιά τα θέλω της στιγμής
κάποιοι την καίνε μ αναπτήρα τίτλοι τέλους και αρχής
άλλοι ζωγραφίζουν σκονάκια στο βιβλίο της ζωής
έμενα μου φέρνει μαστούρα το τραγούδι της βροχής
αυτής, η μυρωδιά από το χώμα το βρεγμένο
οι σταγόνες στο παράθυρο τα χνότα που ανασαίνω
παίρνω μια βαθιά ανάσα και στο ζεστό σπίτι μπαίνω
χτες ήτανε στο μυαλό μου σήμερα ηχογραφημένο
κάπου το χα αφημένο αυτό το ραπ το 'φαγε η σκόνη
κάπου είδα να μου λεν το μυαλό την καρδιά σκοτώνει
δεν καπνίζω όσο κάπνιζα όταν σ άφησα μόνη
το σεντόνι μου τυλίγει το λαιμό και ποιος με σώνει
εσύ;
δεν νομίζω , μαύρο λευκό μετά γκρίζο
γυρίζω πίσω πιάνω κομμάτια παλιά σκίζω
για τα καινούρια πασχίζω
να μου βγούνε όπως σκέφτομαι για να μην πάω να τα σβήσω
μην πάω να σε σβήσω
άνοιξα θέματα που δεν μπορώ να κλείσω
ίσως φταίει που ξέχασα λίγο τρέλα να πουλήσω
δαγκώνω το λουρί για να με λύσω
δεν βλέπω τοίχο στο κουτί για να με πείσω
πως είμαι ελεύθερος

μέσα στο έρεβος απένταρος κι αγέρωχος
πάω να κάνω μια καλή και βγαίνω ένοχος
είμαι σε φάση που ο οίστρος μου ειν' απέραντος
και ρίχνω την πεντάμορφη μες τα δόντια του τέρατος

ποτέ δεν ήμουν κανενός καλό παράδειγμα
πάντα το ραπ μου χάνω είναι βελόνα στ' άχυρα
εγώ όταν έρχομαι δεν φέρνω τριαντάφυλλα
μα βγάζω ραπ αυθόρμητα βράδια σαν αυτοάμυνα
ζωγράφισε μου μια πόρτα και 2 παράθυρα
ένα κήπο ανθισμένο να χαζεύω να ξεχνιέμαι
να βγω και να φωνάξω όσα είχα να πω και ντράπηκα
να πάψουνε τα σωθικά να καίνε , να ηρεμήσω