αγαπάς τη θάλασσα;
την ίδια που σε έπνιγε θάλασσα;
μισείς τη στεριά;
την ίδια που σε περίμενε στεριά;
αγαπάς τα κύματα;
αυτά τα κύματα που σε πάνε από δω και από κεί μια ζωή;
μισείς τα καράβια.
γιατί ώρες ώρες έβλεπες την ελπίδα να επιβιβάζεται και συ κούναγες το μαντήλι χωρίς άλλες επιλογές

ο χρόνος κυλάει σαν το νερό μέσα στο ποτάμι
ξεκινάει καθαρός, στην πηγή φτάνει και είναι κατράμι
ο χρόνος είναι καράβι που λύνει 10 το βράδυ
είναι σήμερα υπαρκτός, αύριο θα 'ναι αυταπάτη
πλοίο φάντασμα η ζωή στην ομίχλη εξαφανίζεται
λέγαν πως τρύπες γεμμίζει μετά βυθίζεται
ο καπετάνιος το κακομεταχειρίζεται
έχει κάνα δύο άτομα, για αυτά στα 2 χωρίζεται
και 'να πλοίο μισό βυθίζεται απότομα
πάει στον πάτο του βυθού με όσα σκότωνα
είδε γοργόνες να γυρνάν μέσα στα όνειρα
είδε τους καρχαρίες να ξεχνάνε τα χρυσόψαρα
είδε ένα κύμα τον μπόμπιρα να καλύβει
είδε λύπη σε μανάδων μάτια που 'χασαν τα ίχνη
όταν σε κοίταγε να 'ρχεσαι έλεγες πως είχες φύγει
είχες δίκιο, το τέλος σου η αρχή μου στο ταξίδι
πορείες αντίστροφες, κύματα, δραμαμίνες
ταξίδια για μήνες, βουτιά σε ευθύνες
χάρτινα καράβια που πλέουνε σε πισίνες
ήταν έξω απ' τα νερά σου τα θέλω και δεν τα πήρες
θολωμένο από καπνό το μπουντρούμι, καμένο κάρβουνο
κόμπος του ναυτικού στο στομάχι, καπνίζεις άχυρο
το σήμερα σου μοιάζει στο δικό μου αύριο
τοποθετώ το εγώ μου μες το ναυάγιο
στην άμμο, λυγίζω χάμω, την άμμο πιάνω
κοιτάω πάνω, τον θεό δεν βλέπω κι αμαρτάνω
βουτάω στο κρασί το ψωμί μου κι απολαμβάνω
χορτασμένος στο μεθύσι μου τα λάθη θα γλυκάνω
επιβάτες που φρικάρουν σ' απότομες τιμονιές
πλοία που 'φτασαν λιμάνι και ας μην πιάσανε γραμμές
μάθαμε τη γοητεία σε απρόοπτες ακτές
μας λύσαν απ το μουράγιο και μας δέσαν τις καρδιές
αυτές οι αθόρυβες κραυγές που αισθάνεσαι
γίνανε λαμαρίνες στη φουρτούνα για να πιάνεσαι
η θύελλα σου άρεσε που την πορεία άλλαζε
και συχνά την κοιτούσες μέχρι που το τζάμι ράγιζε
το πλοίο άραζε, άνοιγε η μπουκαπόρτα
εκείνη δάκρυζε και έγραφε στα χνότα
θυμότανε πως γίναμε και πως ήμασταν πρώτα
το πλοίο μύριζε χλωρίνη, τώρα φου και ιδρώτα

"θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής
των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές
χωρίς να σχίσω την θολή γραμμή των οριζόντων"
(Mal Du Depart - Νίκος Καββαδίας)

αγαπάς τον άνθρωπο.
μα τον φοβάσαι σαν τον άνεμο
αγαπάς την διαδρομή
αλλά δεν κάνεις ένα βήμα, μια αρχή.
αγαπάς να κολυμπάς σε λάδι θάλασσα
γιατί θες δεν θες εκεί επιπλέεις.
ν' αγαπάς όμως και το χώμα λίγο.
γιατί αν σπάσουν τα σκαριά πάλι εκεί θα καταλήξεις.